Tell the world I'm coming home. [Open]

De manager sloot af, terwijl Troy en de twee andere vakkenvullers die nog niet naar huis waren buiten stonden te wachten. Ronny, een jongen met een rozige huid en gemillimeterd, witblond haar, stak een sigaretje op. De ander, Jeffrey, stond slechts voor zich uit te staren. Zijn huid was zo bleek dat hij zelfs zo in het donker duidelijk opviel. Troy wat minder. Zijn licht getinte huid en donkere, eveneens gemillimeterde haar zorgden dat hij iets meer wegviel.
Toen de manager eenmaal in zijn auto zat scheidden hun wegen en Troy begon te lopen, alleen nu, zijn handen in zijn zakken en zijn capuchon over zijn hoofd.
Hij was moe. Zelfs voor iemand met een conditie als de zijne was het slopend de hele dag bezig te zijn, van het laden en lossen in de ochtend tot het non stop vullen de rest van de dag. Want druk was het zeker geweest. Hoewel hij zelf niet rookte en zijn lichaam over het algemeen goed behandelde kon hij goed begrijpen dat Ronny even toe was geweest aan een peuk.
Hij sloeg af, een wat smallere straat in. Zijn donkere, bijna zwarte ogen gleden door de omgeving.
Ondanks zijn vermoeidheid voelde hij zich voldaan. Hij had wat uren extra gedraaid, maar die werden ook uitbetaald, en alle beetjes kon hij goed gebruiken.
Hij ging een zijstraat in. Het was de kortste weg, maar hij was op zijn hoede. Enkele maanden terug was een collega van hem verdwenen en geruchten gingen dat er vampiers achter zaten. Als Troy iets niet wilde was hetzelfde overkomen. Immers; gebeten worden betekende dat hij zijn werk wel kon vergeten. En als hij zonder werk zat zou zijn familie het zonder zijn inkomsten moeten stellen.
En dat betekende weer dat zijn zusje vroeg of laat haar medicatie niet langer kon krijgen.
Troy slikte en versnelde zijn pas. Hoe eerder hij gewoon thuis was, hoe beter. Hij dwong zichzelf zijn gedachten te verzetten. Gepieker bracht niets op.

(Arme Troy, moehahahahhaha!)


Eva kwam uit het portaal -een put die bij vampieren opengaat voor de vampwereld, in het park- en liep het park uit. Ze gniffelde. Ze had heerlijk gekletst met Laura en Salië, haar BFF's. Ze had verteld dat ze gister een meisje van 3 had gebeten, Lau en Salsa hadden erom moeten lachen. Zij had meegelacht. Het was altijd gezellig met die meiden. Ze liep haar favoriete zijstraatje in, vlakbij het huis waar ze -hier- woonde. Haar goede nachtogen zagen een jongen. Of eerlijk gezegd, een jonge man. Ze bleef stilstaan en staarde de man even aan. 'Wat doe jij hier,' vroeg ze, bozer dan ze bedoelde. Ze zette haar hand in haar zij en zuchtte. Ze zette wat passen vooruit. Nee, deze jongen had een capuchon op. Dus geen kansen om ook maar een poging te doen tot bijten. Helaas...... 'Wie ben jij?' snauwde ze.

Troy keek gealarmeerd op toen iemand heb boos aansprak en vroeg wie hij was. Toen fronste hij en nam hij haar kort op. Een meisje nog maar. Hij zuchtte diep. Godsamme, hier had hij geen tijd voor. Hij wist niet wat haar probleem was, en als hij heel eerlijk was interesseerde het hem ook niet.
"Troy. En flikker op," zei hij bot. Zij asociaal, hij asociaal. Hij had haar niets gedaan, dus ze kon dezelfde houding terugkrijgen.
Hij liep door. Een kille wind deed hem zijn schouders iets optrekken; hij was bezweet van het werken en een goede, warme jas had hij nog steeds niet. Hij trok zijn jas wat strakker om zich heen. Als hij kou zou vatten zou dat ook uit de running zijn betekenen. Af en toe was het beklemmend, de druk die op zijn schouders rustte. Maar hij klaagde niet. Als hij ze niet onderhield deed niemand het.
Op dat moment klonken er luide stemmen op uit een steegje vlakbij en Troy vloekte gedempt. Geweldig, ook dat nog, dronken lui.

'Dus meneertje probeert stoer te doen? Nou, dit is mijn steegje. Verdwijn.' Ze was niet bang, ze kon Troy makkelijk aan. Niet vluchten voor iemand die je aankunt, zo dacht Eva erover. Bijna liet ze haar tanden zien. Ze wist wat hij over haar dacht; gewoon een meisje. Alle jongens dachten zo over haar. Maar de jongens die het ook nog eens hardop durfden te zeggen, tja, voor hen liep het niet goed af. Eva lachte hardop bij de gedachte aan gillende jongens, en de lekkere smaak van angstbloed. Ze kreeg dorst, en als het goed was stond een lopend diner voor haar neus. Maar ze hield zich in. In de tijd dat zij zou frutselen om die capuchon af te krijgen, zou ze ook een ander kunnen vinden zonder capuchon. Een windvlaag kwam langs, maar ze trok zich er niks van aan. Zelf stond ze in een simpel shirtje met korte mouwen, en een dunne skinny jeans.

Troy keek om.
"Jouw steegje?" herhaalde hij ongelovig. Was ze nou serieus? dacht ze werkelijk dat hij behoefte aan deze bullshit had? God, wat een dom wijf. Hij zuchtte diep. "Prima, wat jij wil," zei hij onverschillig.
Hij had de energie niet hierop in te gaan. Ze kon haar fucking steegje houden, hij was er toch bijna doorheen. En in een stemming voor spelletjes was hij niet.
Uit een zijstraatje dook een groepje dronken jongelui op. Het steegje was ineens behoorlijk crowdy en Troy versnelde zijn pas.
"Heey, knul, vanwaar die haast?" klonk een meisjesstem. Ze lalde behoorlijk en Troy reageerde niet. Hij ging de hoek om, hopend al deze onnodige commotie achter zich te laten. Hij was bijna thuis. Bijna bij zijn bed. Morgen zou hij gaan trainen, even alle spanning van zich af laten vallen.

Eva lachte zelfvoldaan toen Troy vertrok. Daarna snapte ze ineens waarom. Er kwam een groepje aan. Ze jaagde hen weg, behalve één jongen. Ze had gezegd dat ze hem even apart wou spreken. Ze sleurde de jongen terug het steegje in. 'Dit gaat maar heel even pijn doen,' zei ze.....

Een ijzige gil weerklonk vanuit het steegje. Daarna was het stil. Een aantal mensen die toevallig langsliepen keken even om naar het steegje, maar liepen daarna weer rustig verder. Eva gooide het lijk op de grond en liep het steegje uit. Op zoek naar andere slachtoffers. Helaas was het herfst, dus de meesten hadden een jas met kraag aan. Herfst en winter, de moeilijkste seizoenen voor de vampier. Mensen lopen in die tijd met sjalen en jassen met kragen. Dat maakte het moeilijk om te bijten. Al gauw, vlak bij Troys huis, vond ze een onschuldig meisje van 12 jaar. Weer een ijzige gil, nu nog harder. Eva smeet het lijk op de stoep en haalde haar arm langs haar mond. Daarna liep ze kalm verder, alsof er helemaal niks was gebeurt. Ze glimlachte b alle huizen naar binnen, met hoektanden en rode ogen. Wat zou er mis kunnen gaan?

De eerste gil hoorde hij amper; inmiddels al iets te ver weg. Hij gokte erop dat het gewoon weer dat dronken volk was. Het zou niet de eerste keer zijn dat de decibels in deze buurt aardig omhoog gingen.
Hij kwam bij zijn huis aan en ging naar binnen. De deur sloot hij achter zich, al was deze niet in het slot gevallen. Buiten klonk weer van alles. Af en toe haatte Troy het om in de stad te wonen. Dronken tuig, weirdo's die je lastigvielen.
Hij plofte op de bank en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën. Zijn hoofd liet hij even in zijn handen rusten.
In de verte klonk een sirene. Mooi, hield dat gegil misschien ook op, dacht Troy. Hij schrok van zijn eigen bitterheid, maar kon de energie niet opbrengen zich er nog echt druk om te maken. Hij liep naar de keuken en pakte een biertje uit de koelkast. Hij opende hem en ging weer op de bank zitten.
Dit waren typisch van die momenten waarop hij moeite moest doen zijn gedachten niet te laten gaan. Zijn telefoon, een vrij oud exemplaar, trilde in zijn broekzak.
Hij nam op.
"Hey, mam," mompelde hij. ".. Nee ik slaap nog niet. Drink nog even wat en dan ga ik naar bed." Ze vroeg door over zijn werk, of alles nog wel ging en Troy kon horen dat ze zich bezwaard voelde. En gedronken had.
"Mam, heb je niet een wijntje teveel op?" vroeg hij zacht, met een schuine blik op zijn eigen drank. Pot verweet de ketel. En dat terwijl hij eigenlijk, zeker na dat gezeik van net, aardig behoefte had aan iets sterkers.

Het was donker. Hailey liet een vloek over haar lippen rollen. Een die nogal plat en grof klonk, hoewel het zeker niet de ernstigste vloek was die je ooit te horen had gekregen. Ze had weer eens te lang aan haar schoolwerk gezeten en was compleet de tijd vergeten. Hoewel dit voor haar schoolwerk alleen maar bevorderlijk was, was dit zeker niet voor haar banksaldo. Ze had open tijden gekregen, een onwijs relaxte baan waar ze dan ook iedere dag dankbaar voor was. Maar nu was het te laat om nog naar werk te gaan en kon ze vandaag wel op haar buik schrijven.
Terwijl ze het schoolgebouw verliet, trok er een windvlaag door de straat heen. Hailey dook wat dieper in haar jas weg en rilde. Nee, deze nacht stond haar niet aan. Ze had nog even langs Troy willen gaan, naar haar weten was hij vrij handig en ze had last van een lekkage. Maar ze wist niet hoe het zou gaan met bussen, overstappen en reistijden. Wat als het te laat zou zijn? Dan zou ze die jongen storen. Maar goed, Troy leek haar voor zover ze hem kende niet echt de moeilijkste.
Eenmaal met de bus in de buurt van huis gekomen, drukte ze op de stopknop. Met een hopje sprong ze uit de bus, bedankte de chauffeur en volgde haar weg richting huis. Een gil bereikte haar oren en even keek ze op. Zou ze zich er heel druk om maken of zou ze doorlopen? Hailey neigde naar het laatste. Het was koud en ze had geen zin om nog langer in deze pleuriskou zich te bevinden. Daarbij, de gil was net effe iets te ver weg om zich om te bekommeren. Hailey vervolgde haar weg door de steeg maar bleef vervolgens even stilstaan door een ontvangen tekstberichtje. Met moeite wurmde ze haar mobiel uit haar broekzak, unlockte het scherm en glimlachte even. Het was een van haar schoolvrienden die even een witty opmerking moest maken over haar gemaakte werk. Maar daarna bedankte hij haar. Het stuk wat ze aangeleverd had voor het project was 'meer dan goed, geweldig zelfs! Xxx'